Muziek van Africa / Music of Africa

music

all about making money in twitter,blogger and internet

Afrika is 'n groot kontinent en sy streke en nasies het verskillende musikale tradisies. Die musiek van Noord-Afrika vir die grootste deel het 'n ander geskiedenis van Sub-Sahara-Afrika-musiek tradisies.

Die musiek en dans vorms van die Afrikaanse diaspora is, met inbegrip Afro-Amerikaanse en baie Caribbean musiek genres soos Soca, Calypso en Zouk, en Latyns-Amerikaanse musiek genres soos die rumba, salsa, en ander sleutel (ritme)-gebaseerde genres, was die bron persone in verskillende Gestig grade op die musiek van Afrika-slawe, die wat op sy beurt beïnvloed

Afrikaanse populêre musiek

Noord-Afrikaanse Musiek

Noord-Afrika (rooi gebied op die kaart hieronder) is die setel van die Middellandse See kultuur, insluitend Egipte en Kartago voordat hy beslis agter deur Grieke, Romeine en Gote en dan Word die Magreb van die Arabiese wêreld. Soos die musikale genres van die Nyl-vallei en die horing van Afrika (hemel-blou en donker groen streek op die kaart), sy musiek het noue bande met die Midde-Ooste musiek. Die musiek van Noord-Afrika het 'n aansienlike verskeidenheid van die musiek van die ou Egipte tot by die Berbers en die Toearegs musiek van die woestyn Nomads. Die streek se kuns musiek het vir eeue gevolg van die omtrek van Arabiese en Andalusische klassieke musiek: die huidige populêre genres sluit in die Algerijnse Rai.
Mag hierdie gegroepeer word met die musiek van Soedan en die horing van Afrika, insluitende die musiek van Eritrea, Ethiopië, Djibouti en Somalië.

Sub-Sahara-musiek

Hoofartikel: Sub-Sahara-Afrika-musiek tradisies en Rhythm in Sub-Sahara-Afrika-musiek
Die etnomusikologiese pionier Arthur Morris Jones (1889-1980) waargeneem ritmiese Dat die gedeelde beginsels van die Sub-Sahara-Afrika-musiek tradisies vorm een ​​hoof stelsel. [2] Net, 'n meester drummer en geleerde CK Ladzekpo bevestig die diepe homogeniteit van sub-Sahara Afrika ritmiese beginsels.

Afrikaanse tradisionele musiek is dikwels funksioneel in die natuur. Optredes Mag lang en dikwels die deelname van die publiek. [4] Daar is, byvoorbeeld, min verskillende soorte werk, liedere meegaande geboorte, huwelik, jag-en politieke aktiwiteite, musiek te wyk af bose geeste en respek te betaal om goeie geeste, die dood en die voorvaders. Nie een van hierdie is wat buite die beoogde sosiale konteks en baie van dit is wat verband hou met 'n bepaalde dans. Sommige van hulle, uitgevoer deur professionele musici, is heilig of seremoniële musiek en hoofse musiek wat uitgevoer word op koninklike howe.

Musicologically, Mei Sub-Sahara-Afrika verdeel word in vier streke;

Die oostelike streek (lig groen gebiede op die kaart) sluit in die musiek van Uganda, Kenia, Rwanda, Burundi, Tanzanië, Malawi, Mosambiek en Zimbabwe, sowel as die eilande van Madagaskar, die Seychelle, Mauritius en Comor. Baie van hierdie was beïnvloed deur Arabiese musiek en ook deur die musiek van Indië, Indonesië en Polynesia, al is die streek se inheemse musikale tradisies is hoofsaaklik in die hoofstroom van die sub-Sahara-Niger-Kongo-sprekende volkere.

Die suidelike streek (bruin streek op die kaart) sluit die musiek van Suid-Afrika, Lesotho, Swaziland, Botswana, Namibië en Angola.

 Die sentrale streek (donker blou gebied op die kaart) sluit in die musiek van Chad, die Sentraal-Afrikaanse Republiek, die Demokratiese Republiek van die Kongo en Zambië, insluitend Pygmy musiek.

Wes-Afrika musiek (geel streek op die kaart) sluit in die musiek van Senegal en Gambië, Guinee en Guinee-Bissau, Sierra Leone en Liberië, van die binnelandse vlaktes van Mali, Niger en Burkina Faso, die kus nasies van Cote d ' Ivoire, Ghana, Togo, Benin, Nigerië, Kameroen, Gaboen en die Republiek van die Kongo, asook eilande soos Sao Tomé en Principe.
 

Suider-, Sentraal-en Wes-Afrika word op soortgelyke wyse in die breë sub-Sahara musikale tradisie, maar aanvullende hul Invloede teken hoofsaaklik uit Wes-Europa en Noord-Amerika

Stedelike sekulêre musiek-genre

Isicathamiya

Iscathamiya het ontstaan as 'n populêre sub-genre van stedelike sekulêre koormusiek in Suid-Afrika. C Ndlovu beweer in Scathamiya: A Zulu Male Vocal Tradition dat dié musiek progressief van die Zoeloe-volk se vokale musiekstyl (isigubu), lofgedigte en huweliksliedere afkomstig is. Wat uiteindelik die lig as isicathamiya gesien het, het ook deur verskeie oorgangsname gegaan - tot by Solomon Linda se internasionaal suksesvolle mbube-klank van die 1930's.

Die isicathamiya-styl word gekenmerk deur die lirieke se moderne godsdienstige en sosiale sentimente, die dominansie van die baslyn, die boeiende polifoniese tapisserie en die delikate choreografiese loopgange. Internasionaal bekende eksponente is Ladysmith Black Mambaso, wat deur B J Shabalala gelei word.

Stilistiese eksperimente

Die sub-genre van stedelike populêre musiek in Suid-Afrika het deur baie stilistiese eksperimente gegaan. 'n Kombinasie van politieke en ekonomiese faktore het 'n impak gehad op die ontwikkeling en afsterwe van style en soorte.

Die oorsprong word gewoonlik aan die deur van werkende township-setlaars gelê. Hierdie setlaars is blootgestel aan die Amerikaanse populêre en godsdienstige musiekstyle. Amerikaanse jazz en vaudeville-aanbiedings wat voor die einde van die negentiende eeu in Suid-Afrika getoer het, word geskiedkundig aangewys as die hoof-katalisators van die vorming van stedelike populêre musiek.

Ook die internasionale gewildheid van swart Amerikaanse eksponente van jazz en geestelike musiek het deur die stedelike musiekgrens gebars. Stedelike populêre musiek het voortgegaan om inheemse standaard-musiekinstrumente by te voeg - veral waar die tegnologiese komponente van Westerse populêre musiek òf nie beskikbaar òf nie bekostigbaar was nie. In baie gevalle is ondernemende uitvoerders daartoe gedwing om Westerse instrumente met die gebruik van plaaslike instrumente na te boots.

Aanbiedingstegnieke

Die resultaat van sulke oorspronklike eksperimente het die unieke style soos penniefluit-jazz of gewone jazz ten gevolg gehad. Die meeste eietydse beoefenaars van stedelike populêre musiek het nie 'n formele kennis van die komposisieteorie van Westerse musiek nie.

Baie het ook 'n gebrek aan goeie opleiding sover dit aanbiedingstegnieke met die Westerse populêre musiekinstrumente betref. Die benadering tot toonsetting (komposisie) of aanbiedingstegnieke is daardeur meer intuïtief en lukraak as stelselmatig.

Intuïsie is natuurlik 'n positiewe krag - veral in die kreatiewe sfeer. Die waarde van die proses van verbeelding het as resultaat sowel die innovasie van musikale inhoud en instrumentale intonasie as die tegnieke van verwerking en optrede. Hierdie ontwikkelings gee plaaslike definisie aan die uitheemse stilistiese modelle.

Soms word die aanbiedingstegnieke wat tipies van die prototipe tradisionele instrumente is, na uitheemse spesies oorgedra en hierdeur word nuwe klanke genoodsaak. Wanneer inheemse tekste gebruik word, het die gedwonge tone en ritmes van die verbale taal 'n effek op die melodiese komposisie en word plaaslike identiteit daardeur aan style wat andersins uitheems is, gegee.

Suid-Afrika

In Suid-Afrika is daar bakenstyle wat uit die kontemporêre populêre musiekstyle ontstaan het. Kwaito is een van die voorste inheemse style. Die kreatiewe reis na kwaito het uit die marabi-styl van die 1920's en 1930's ontstaan en word onder meer deur C Ballantyne in The African Elements in Early Black South African Jazz bespreek.

Kwela en phata phata was in die 1940's gewild en het twee uitstaande penniefluit-eksponente beroemd gemaak: Lemmy "Special" Mabaso en Spokes Mashiyane. Daarna het die Afrika=jazz of mbaqanga in die 1950's gevolg.

'n Paar manlike en vroulike eksponente van verskillende style van stedelike populêre musiek het individueel nasionale en internasionale sukses behaal. Hulle word vereer as sosiale en politieke bakens van die ingebore Suid-Afrikaanse kreatiewe genialiteit.

Van die mense wat sulke besondere gewildheid geniet en 'n krediet vir die kontemporêre Suid-Afrikaanse musiektoneel is, is onder andere: Miriam Makeba, Abdullah Ibrahim (ook bekend as Dollar Brand), Hugh Masekela, Yvonne Chaka Chaka, Lucky Dube, Steve Kekana, Mahlathini and the Mahotella Queens, Kippie Moeketsi, Jonas Gwangwa en Brenda Fassie.

Moderne godsdienstige (geestelike) genre

Die Christelike godsdienstige magte wat die inheemse Afrika-gees en -godsdiens oorwin het, het die fundamentele rol van tradisionele musiek in Afrika erken - musiek was die saamroepende faktor en ook die fokus vir die inherente geestelike aard van die Afrikaan.

Die sendelinge het met 'n kwaai veldtog begin wat die Afrika-musiek as boos bestempel het en het alles moontlik gedoen sodat die bekeerlinge hul oorspronklike musiek sou versaak. Die doel was die ontworteling van tradisionele Afrika-musiek en alle kulturele praktyke wat daarmee saamgegaan het.

Die kerkmusiek wat dit vervang het, het oninspirerend geklink en was emosioneel van die verbruiker verwyder. Dié poging tot ontworteling het uiteindelik teruggeslaan en was deels verantwoordelik vir die totstandkoming van die sinchristiese of Trado-Christelike kerke. Die sinchristiese kerke, wat nou welig regoor Afrika is, het getemperde tradisionele musiek en Christelike tekste vir aanbidding ingestel.

In Suid-Afrika het die inheemse Christelike geestelike musiek (wat as die Sionistiese styl gekategoriseer word) die sentimente van die kerkgesange behou het en sluit dit soms tromme in wat aanpas by die vroom instinkte van die Afrikaan. Sommige konserwatiewe Christelike kerke bly nog vasklou aan die gesange-styl en het die teks in inheemse tale vertaal. Af en toe word spesiale lofsange gekomponeer in die Afrika-styl, of boots dit swart Amerikaanse "spirituals" na.

Moderne klassieke genre

Onder hierdie genre word die literêre musieksoorte en style in Afrika wat anders as die liturgiese is, geklassifiseer. Vermaak is die uitgangspunt vir dié musikale gebeurtenisse. Die Afrika-gehoor mag vokale geluide van waardering maak. Die klassieke musiekbyeenkoms, daarteenoor, keur die aktiewe deelname van die gehoor af. Die musiekkomposisie is gewoonlik die intellektuele eiendom van 'n bekende komponis.

Dié komposisie-idiome pas aan by die teoretiese beginsels en aanbiedingstandaarde van die Europese klassieke musiektradisie en sluit in agting vir die harmonie, melodie, ontwikkelingsidiome en vokale tegnieke. Kritieke gedrag is nie normaalweg spontaan soos in tradisionele Afrika-musiekpraktyke nie. Die omgewing vir dié aanbiedings gee voorkeur aan moderne konsertsale en -konvensies en die gehoor se gedrag pas daarby aan.

Sub-genres

In die eietydse Suid-Afrikaanse musiekmilieu is daar drie sub-genres. Die sub-genres vir moderne klassieke musiek is vokale musiek (en veral kore), musiekteater en instrumentale musiek. Dié sub-genres sluit mekaar nie uit nie. In die vokale sub-genre domineer koormusiek en word Westerse modelle nageboots wat styl, vorm en inhoud betref.

Die werke in inheemse tale klink egter wel soos werk van Afrika omdat die eise van Afrika se tonaal-ritmiese tale en die polifoniese beginsels van Afrika-musiek dit onvermydelik maak. Koorwerke in inheemse tale word aangebied met besondere patrone en beweging wat estetiese visuele verryking kry. So 'n Suid-Afrikaanse aanbiedingsgees word egter nie na solo-vokaalwerke met inheemse karakter uitgebrei nie.

Die sub-genres in musiekteater sluit operawerke, musiekteater (Engels: "musicals"), musiekdrama en vaudeville in. Inheemse musiekteater is baie swak op die moderne kontemporêre musiektoneel verteenwoordig. King Kong en Ipi Tombi, hul sosiaal-politieke ondertone ten spyt, was musiekwerke wat luiddrugtige verhoogsuksesse was en internasionale aanvaarding as outentieke moderne teaterwerke van Afrika gekry het.

Later het die opera Buchuland (1998) sy buiging op die verhoog gemaak. Die libretto van Buchuland was gebaseer op 'n lewensegte en sensitiewe Afrika-verhaal, maar die musiek het die kulturele sin van die verhaal weerspreek deur baie Europees in styl te wees. Die Afrika-karakters was net so absurd met hul Europese gebare en verhoogteenwoordigheid.

In Suid-Afrika is daar min moderne, literêre instrumentale musiek wat 'n Afrika-karakter het. Daar was weinig belangstelling in die moderne vooruitgang of kreatiwiteit van aanbieding van tradisionele instrumente of om 'n Afrika-styl vir Europese klassieke musiekstyle te skep. Dit is natuurlik onmoontlik om gesaghebbende moderne klassieke musiek van Afrika te verwag as stelselmatige literêre opvoeding in die grondige teoretiese inhoud en aanbiedingsmodelle van tradisionele Afrika-kreatiwiteit afwesig is. Moderne musiekopvoeding met 'n sin vir Afrika is die antwoord.

Kontemporêre musiekopvoeding in Afrika gaan voort om die Europese klassieke tradisie (met teoretiese inhoud sowel as met instrumentale studies) te beklemtoon. Moderne klassieke identiteit wat gesaghebbend Afrikaans is, is nie in Suid-Afrika moontlik sonder 'n behoorlike basis in die teorie van Afrika-musiek en musiekinstrumente wat 'n basiese deel van ingeligte moderne opvoeding is nie. Dieselfde is van toepassing op die moderne, klassieke bevordering van sowel inheemse musiekinstrumente as vokale estetika en tegnieke van Afrika